Chrobrego

Moja kamienica. Solidna, niemiecka robota. (Kiedyś było tu getto, ale pamiętaj, nie ma się

czego bać).

Mój pokój. Jego wieczny chłód tak dobrze komponujący się z widokiem na ulicę, jaki daje

jedyne okno.

Ogrodnictwo J.A., tak bardzo kontrastujące z przykucnięta naprzeciw, skurczoną z bólu

kamienicą pełną odrapanych okien. Światło w tych oknach. W nocy niemal zjawiskowe, jak drogi

samochód w dzielnicy slumsów lub udany wiersz w zbiorze grafomana.

Palma. Tuz przy wejściu do willi ogrodnika. (Dziwoląg? Perełka?)

Koty przeciągające się pod płotem. Pies chodzący za swoim właścicielem - pijakiem, dający się mu

kopać i bić. Wiecznie zakochany.

Słodkawy smród z pobliskiej oczyszczalni ścieków, nasilający się w upalne dni. Wrażenie, że

mieszka się w czyimś brzuchu.

Podwórze, na którym D. pokazywał rozbawionym kolegom sznur. To na nim się powieszę.

Brama, w której się powiesił.

I powiedzieliście sobie: żadnych listów więcej

(czyli kolejny wiersz, który miał się rozpocząć

słowami: tamtego wieczoru ((i kolejny list do siebie))

Listopad rozchodził się

w chłodzie

park rozchodził się

w żyłach

kształtowałeś się

(teraz myślisz o tym:

myślisz o pierwszej w życiu frazie

kocham cię

myślisz - jak to zapisać?)

Listopad rozchodził się

w chłodzie

park rozchodził się

w żyłach

kształtowałeś się

(teraz myślisz o tym:

myślisz jak tu napisać

że byłeś tam z K.

że była celą

że wyszła ci z głowy i weszła ci

w świat)

Listopad

rozchodził się

w chłodzie

park rozchodził się

w żyłach

kształtowała cię

(teraz myślisz o tym:

myślisz:

jak tu napisać o tej

co idealnie podrabiała wzrok

dziwki

jak o niej napisać

nie używając słów:

moja pierwsza prawdziwa

miłość)